Je zou denken dat we het nog weten hoe druk zo'n eerste periode is. Vanna is tenslotte de 3e piepjonge pup in bijna 2 jaar tijd. Toch moeten we ook nu weer even wennen aan het pupje dat nog niet geleerd heeft om voor je opzij te gaan. Dat nog moet leren om zonder trekken aan de lijn met je mee te lopen. Dat nog geen lange wandelingetjes kan en mag maken, maar wel met enige regelmaat naar buiten moet. Dat nog moet leren dat het eten en drinken of de post op de salontafel niet voor haar bestemd is.
Vanna blijkt een bijtertje en een kauwertje. Ze is een druktemakertje, vooral als het om voer gaat. Ze wil direct aanvallen, alsof ze nooit eten krijgt. Ze probeert hoe alles smaakt, van de leren bank tot onze schoenen en van stoelpoten tot en met de kabels die niet bijtvast zijn weggewerkt.
Vanaf dag 1 werken we er dus aan dat ze eerst rustig is, voordat we voer geven. Het liefst zien we dat ze gaat zitten, want daardoor heeft ze iets meer tijd nodig om de voerbak te bereiken zodra wij hem neerzetten op de grond. Als dat gebeurt zonder dat ze daarvoor het commando om te eten heeft gekregen, gaat de bak onverbiddelijk weer omhoog. Vergelijk het met een valse start bij schaatsers. Eén beweging voordat het startschot is gegeven, betekent een nieuwe start. We doen (nog?) niet aan diskwalificaties.
Om te voorkomen dat ze op meubels of schoenen kauwt, hebben we constant een speeltje aan een lusje van onze broeken hangen dat kan dienen om haar af te leiden. Iets waar ze wel haar tanden in mag zetten. Verder gebruiken we daar ook wel haar voerbrokjes voor, maar de werking daarvan is meestal niet van zo'n lange duur.
Het bijten in handen en kleding is een lastige eigenschap. Het beste is om het volkomen te negeren. Helaas willen we onze huid én kleding bij voorkeur intact houden. Af en toe gaat Vanna dus tijdens zo'n bijtpartijtje pardoes de bench in. Geen woord komt er aan te pas. Bijten betekent opgepakt worden en kalmpjes in de bench gezet worden. Zodra ze weer rustig is, mag het deurtje dan weer open, bij voorkeur als we zogenaamd toevallig voorbij lopen en natuurlijk zonder dat hierbij geluid gebruikt wordt. Natuurlijk is het niet de bedoeling dat ze door haar bijtgedrag de hele dag in de bench wordt opgesloten.
Vanna is een slimme meid en heeft al gauw door dat er een benchmomentje aan zou kunnen komen. Als ik haar op zo'n moment probeer op te pakken, houdt ze zich behoorlijk slap. Lastig om een hond dan op te pakken, zelfs al weegt ze nog geen 7 kilo.
We hebben dus ook een alternatieve methode geprobeerd. Zo heb ik op een bijterige avond mijn alleroudste klusbroek en minstens zo oude trui aangetrokken, oude schoenen aan de voeten en handen onder de oksels verstopt zodat ze er niet bij kan met haar tandjes. Volle concentratie op mijn ademhaling, want veranderingen hierin kunnen een extra trigger zijn om door te gaan, en laat mevrouw maar bijten. Manlief verklaart me voor gek, maar tot mijn grote blijdschap blijkt dit te werken! Vanna is het al heel snel beu om te bijten in iets dat totaal geen reactie geeft. Verrassend genoeg is het bijten ook in de dagen daarna minder.
Vanna is overdag ook nog niet helemaal zindelijk, dus staan er bij alle buitendeuren slippers klaar om snel naar buiten te kunnen. Ook hangt er een jas bij elke deur, want het is vooral 's avonds soms al erg guur. We herkennen het gedrag dat een ongelukje aankondigt al na 2 dagen. Vanna gaat namelijk als een gek rondrennen. Dat is fijn, maar een rondrennend hondje vangen om het buiten te zetten, valt nog niet zo mee. Ze is bovendien ook best wel eigenwijs en verkiest op zo'n moment een zelf uitgekozen plekje boven een door ons uitgekozen plekje. Dat vergroot de vangkans niet en ze kan snel plassen! Het komt dus met enige regelmaat voor dat we binnenshuis toch een plasje en een enkele keer zelfs een drolletje op moeten ruimen.
Kortom druk! Onze hersens maken overuren om het haar, hopelijk verantwoord, naar de zin te maken, zodat wij het snel wat makkelijker zullen krijgen. Háár hersens maken eveneens overuren, want ze wil het ons ook maar al te graag naar de zin maken, maar ook graag dingen uitproberen. Dat maakt het opvoeden en socialiseren van zo'n hulphondenpup in opleiding ook zo leuk.
We merken ook verschil tussen een hondje dat in eigen fok ter wereld is gekomen en een pup die is aangekocht. De pupjes in eigen fok worden al snel meegenomen naar bv bos, winkel of kinderboerderij. In de auto, in de fietskar en zelfs in een rugzak. De hele familie werkt daar vaak aan mee. De pupjes van een externe fokker worden wat meer afgeschermd grootgebracht en zijn vaak ook al iets ouder voordat ze bij het gastgezin in huis komen. Begrijpelijk, de fokker heeft als zijn voornaamste doel het afleveren van gezonde hondjes en de controle over de gezondheid is natuurlijk wat groter in een afgeschermde omgeving. Het doel van Hulphond Nederland is het afleveren van goed gesocialiseerde honden en zij nemen het kleine risico op een besmetting in een niet afgeschermde omgeving voor lief, al wordt het risico natuurlijk wel beperkt door bv geen poepveldjes op te zoeken.
Het gevolg is dat Vanna, 8 en een halve week toen ze kwam en inmiddels 11 weken, duidelijk met verbazing en soms zelfs wat angstig, naar allerlei dingen kijkt, luistert en ruikt. Auto's op straat, fietsers die voorbij flitsen, een paard en wagen, bemande driewielertjes en dieren op de kinderboerderij. Het is allemaal nieuw voor haar. De pupjes uit eigen fok, die wij tot nu hadden, kijken daar niet meer van op. Een kleine achterstand dus die we in moeten halen. Jammer voor ons is het op het moment geen echt terrasweer meer. Ontspannen met een kop koffie, een glaasje of een ijsje op een terras in de buitenlucht aan een drukke straat gaan zitten, met de hond aan je voeten, is er dus nauwelijks nog bij. Dus zoeken we met Vanna de ochtend- of avondspits op tijdens de dagelijkse wandelingetjes. Veel minder gezellig, maar minstens even zinnig. Proberen we de kinderboerderij uit op minder drukke momenten of beperken ons daar tot óf de dieren óf de hoek met de spelende kinderen. We gaan naar het schoolplein als er pauze is, maar ook 's avonds als het gebruikt wordt door kinderen uit de buurt die er voetballen of tennissen.
We moeten onszelf af en toe ook tot de orde roepen, want als we niet opletten verdrinken we in haar prachtige ogen en windt ze ons zomaar om haar kleine pootjes. Vanna ziet er nu eenmaal erg lief uit en houdt ook erg van knuffelen. Gelukkig is daar Karin, onze, door Hulphond Nederland toegewezen, 'pupinstructrice'. Om haar tevreden te houden moeten we hard werken en blijft er weinig tijd over om Vanna diep in de oogjes te kijken. Zij houdt ons aardig bij de les en met de voetjes op de grond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten