Vervelende eigenschap

Vanna heeft een vervelende eigenschap: ze houdt ervan om in haar staart te bijten en ermee te spelen. Dat ziet er best wel grappig uit, zeker als ze op haar eigen onbeholpen manier een volledige koprol maakt, maar het is natuurlijk niet de bedoeling. Gelukkig gebeurt het niet erg vaak, want we hebben bij een hond in de familie gezien dat het heel excessief kan worden.

Zodra het gebeurt staan we dus klaar met een speeltje of een brokje om haar af te leiden en meestal lukt dat erg goed. Toch heb ik besloten dit eenmaal te filmen, omdat ik uit ervaring weet dat je sommige dingen vergeet en op deze manier kom ik het af en toe tegen.

Vrijwillgersontbijt Hulphond

Manlief en ik zijn uitgenodigd voor het ontbijt voor de vrijwilligers van Hulphond. We hebben toegezegd op een moment dat we dachten nog net geen pup te hebben op deze datum. De pups in opleiding mogen namelijk niet mee vanwege de verwachte drukte.

We benaderen dus een ex-gastgezin dat we goed kennen om te vragen of zij er voor voelen om Vanna deze ochtend op te vangen. Het antwoord is een volmondig ja! Later horen we dat het gezin midden in een verbouwing zit en dat ze tijdelijk in de garage huizen. Voor hen geen reden om niet toch even te genieten van een nog niet helemaal zindelijke pup. Het hele gezin, inclusief enorme goedmoedige gitzwarte eigen labrador, staat ons in alle vroegte al op te wachten. Vanna maakt haar entree en de oh's en aah's zijn niet van de lucht. Gelukkig geeft goedmoedige zwarte Purdy Vanna al snel te kennen dat er niet de hele dag gefeest gaat worden en na een kort spelletje komt er een stevige grauw en druipt Vanna netjes af. Voordat wij naar het ontbijt vertrekken liggen ze beiden rustig elk in een hoek van de garage. Wij vertrekken met een gerust hart naar het ontbijt en weten dat we Vanna goed verzorgd achter laten.

Als we haar 's middags weer ophalen is ze blij ons weer te zien en moe van alle leuke dingen die ze gedaan heeft.

Wandeling met uitdaging...

Wandelen met Vanna is soms een uitdaging. De eerste dagen aan de lijn was ze net een ongetemd paard, rennen, springen en vooral niet netjes aan de lijn lopen. Zo kon het gebeuren dat ze het leek dat ze aan een wedstrijd verspringen meedeed als ze zomaar het trottoir afsprong. Het gevolg was dat ze als een boemerang terugzeilde naar de stoep zonder de straat geraakt te hebben omdat de lijn niet van onbeperkte lengte is. Pupinstructrice Karin was niet zo blij. En zij niet alleen, ook wij vonden dat geen succes. Gelukkig geven we de moed niet zo snel op en kunnen we nu melden dat dat is goedgekomen met veel afleiding in de vorm van lekkere brokjes op elk moment dat ze aandacht voor ons had.

Onze nieuwe uitdaging vormt ons huis. Vanna kent sinds dag 2 het huis waar ze woont. Je zou denken dat dat handig is, maar niets is minder waar. Het betekent namelijk ook dat ze er niet zo graag bij wegloopt en er met geweld naar toe wil zodra ze de straat inkomt na een wandelingetje. We besluiten dus om een aantal zeer saaie wandelingetjes te gaan maken. Van het ene buurhuis naar het andere en weer terug, net zolang tot Vanna netjes langs ons huis loopt zonder zelf naar de voor- of achterdeur te willen rennen.

Helaas voor ons kiezen we daar nu net een dag voor waarop het regent. Het mag de pret niet drukken, we gaan gewoon door. Niet alleen saai, maar ook nat dus. Gelukkig trekt Vanna zich van de regen niks aan en ook niet van de knalgele poncho waarin manlief zich hult om droog te blijven. Die ziet er in elk geval zonnig uit.....Manlief ziet er de lol wel van in en blijft opgewekt. Gewandeld worden moet er toch. natuurlijk wordt Vanna ook nu beloond als ze netjes meeloopt zonder naar het huis te trekken. Deze keer krijgt ze haar beloning in een soort tentje :-), de poncho verbergt haar helemaal. Het is meteen een mooie extra oefening.

Van dagopvang naar noodopvang

We hebben een weekje vakantie en dus gaat Vanna even mee naar de dagopvang van mijn vader. Hij heeft er al het een en ander verteld over Vanna en Hulphond en iedereen is er dus nieuwsgierig geworden. Vakantie is een uitgelezen gelegenheid om Vanna er dan even te showen. De dames (mijn vader is de enige man) van de dagopvang vinden het geweldig en vragen honderduit. We krijgen koffie en Vanna kan dus even lekker rustig rond kijken en gaan liggen. Helaas ontdekt manlief opeens poep onder zijn stoel. Niet van Vanna blijkt even later, het zit onder zijn (wandel)schoen met profielzolen. Gelukkig zijn we helemaal voorbereid op ongelukjes van Vanna en dus zijn er genoeg schoonmaakmiddelen voorhanden om ook zijn schoen schoon te maken. Hij verdwijnt snel naar buiten, terwijl ik gezellig met Vanna koffie blijf drinken en alle vragen beantwoord.
Natuurlijk moet er ook even geaaid worden. Het is niet onze gewoonte om haar veel door vreemden te laten aanhalen, maar vandaag maakten we een uitzondering. Vanna zelf was helemaal rustig en liet zich niet gek maken. Deze hoogbejaarde dames  vonden het een welkome afwisseling van hun normale bezigheden op de dagopvang. We  hebben beloofd nog een keer terug te komen als Vanna wat groter is.

's Middags even naar de kinderboerderij waar het op een doordeweekse dag veel rustiger is dan op een zonnige zondag. Veel meer geschikt om Vanna even rustig te laten wennen aan de beesten die er rondlopen. Het gaat dan ook veel beter dan de vorige keer dat we er waren. Zo goed dat we haar zelfs even op een wipkip zetten. Ze vindt het best en laat zich maar wat graag belonen.

's Avonds  passen we een paar uurtjes op een collega-hulphondje, weekje jonger en gitzwart. Zijn baasjes hadden kaartjes voor het theater hier in het dorp, gekocht voordat hun pup in beeld was, en durfden hem niet zo goed mee te nemen. Helemaal niet omdat hondjes hier ook niet zo gewaardeerd worden. Geen punt. Wij vinden het voor beiden een prima oefening en dus is Vigos erg welkom. Ze vinden elkaar wel erg interessant en blijven dus beiden aan de lijn, eerst elk bij hun eigen baasje onder het genot van een kopje koffie en later nemen we elk een pup onder onze hoede. Met een lekker kauwstaafje blijven ze ook rustig, terwijl ze elkaar kunnen zien. Nog later zetten we Vigos even in de bench zodat hij even rustig wat kan slapen. Zodra hij wakker is, gaan we met beide hondjes snel naar buiten. Elk aan een kant van de straat. Tijd voor een plasje en misschien wel meer. Het is maar goed dat het al donker is, ik denk dat zo'n zwart-witte combi het wel hele hoge ogen gooit en 2 van die knuffelpups die niet geaaid mogen betekent wel erg veel verleiding voor de mensen die we onderweg tegenkomen. We zijn de hoek van de straat nog niet om, of we zien de auto van Vigos' baasjes aankomen. Dat wordt een kort wandelingetje dus, maar het plasje is gedaan. Even napraten nog en het lijkt erop dat Vanna er een vast vriendje bij heeft.

 

Lief handenbindertje

Toch weer even wennen hoor, zo'n pup in huis.

Je zou denken dat we het nog weten hoe druk zo'n eerste periode is. Vanna is tenslotte de 3e piepjonge pup in bijna 2 jaar tijd. Toch moeten we ook nu weer even wennen aan het pupje dat nog niet geleerd heeft om voor je opzij te gaan. Dat nog moet leren om zonder trekken aan de lijn met je mee te lopen. Dat nog geen lange wandelingetjes kan en mag maken, maar wel met enige regelmaat naar buiten moet. Dat nog moet leren dat het eten en drinken of de post op de salontafel niet voor haar bestemd is.

Vanna blijkt een bijtertje en een kauwertje. Ze is een druktemakertje, vooral als het om voer gaat. Ze wil direct aanvallen, alsof ze nooit eten krijgt. Ze probeert hoe alles smaakt, van de leren bank tot onze schoenen en van stoelpoten tot en met de kabels die niet bijtvast zijn weggewerkt.

Vanaf dag 1 werken we er dus aan dat ze eerst rustig is, voordat we voer geven. Het liefst zien we dat ze gaat zitten, want daardoor heeft ze iets meer tijd nodig om de voerbak te bereiken zodra wij hem neerzetten op de grond. Als dat gebeurt zonder dat ze daarvoor het commando om te eten heeft gekregen, gaat de bak onverbiddelijk weer omhoog. Vergelijk het met een valse start bij schaatsers. Eén beweging voordat het startschot is gegeven, betekent een nieuwe start. We doen (nog?) niet aan diskwalificaties.

Om te voorkomen dat ze op meubels of schoenen kauwt, hebben we constant een speeltje aan een lusje van onze broeken hangen dat kan  dienen om haar af te leiden. Iets waar ze wel haar tanden in mag zetten. Verder gebruiken we daar ook wel haar voerbrokjes voor, maar de werking daarvan is meestal niet van zo'n lange duur.

Het bijten in handen en kleding is een lastige eigenschap. Het beste is om het volkomen te negeren. Helaas willen we onze huid én kleding bij voorkeur intact houden. Af en toe gaat Vanna dus tijdens zo'n bijtpartijtje pardoes de bench in. Geen woord komt er aan te pas. Bijten betekent opgepakt worden en kalmpjes in de bench gezet worden. Zodra ze weer rustig is, mag het deurtje dan weer open, bij voorkeur als we zogenaamd toevallig voorbij lopen en natuurlijk zonder dat hierbij geluid gebruikt wordt. Natuurlijk is het niet de bedoeling dat ze door haar bijtgedrag de hele dag in de bench wordt opgesloten.
Vanna is een slimme meid en heeft al gauw door dat er een benchmomentje aan zou kunnen komen. Als ik haar op zo'n moment probeer op te pakken, houdt ze zich behoorlijk slap.  Lastig om een hond dan op te pakken, zelfs al weegt ze nog geen 7 kilo.

We hebben dus ook een alternatieve methode geprobeerd. Zo heb ik op een bijterige avond mijn alleroudste klusbroek en minstens zo oude trui aangetrokken, oude schoenen aan de voeten en handen onder de oksels verstopt zodat ze er niet bij kan met haar tandjes.  Volle concentratie op mijn ademhaling, want veranderingen hierin kunnen een extra trigger zijn om door te gaan, en laat mevrouw maar bijten. Manlief verklaart me voor gek, maar tot mijn grote blijdschap blijkt dit te werken! Vanna is het al heel snel beu om te bijten in iets dat totaal geen reactie geeft. Verrassend genoeg is het bijten ook in de dagen daarna minder.

Vanna is overdag ook nog niet helemaal zindelijk, dus staan er bij alle buitendeuren slippers klaar om snel naar buiten te kunnen. Ook hangt er een jas bij elke deur, want het is vooral 's avonds soms al erg guur. We herkennen het gedrag dat een ongelukje aankondigt al na 2 dagen. Vanna gaat namelijk als een gek rondrennen. Dat is fijn, maar een rondrennend hondje vangen om het buiten te zetten, valt nog niet zo mee. Ze is bovendien ook best wel eigenwijs en verkiest op zo'n moment een zelf uitgekozen plekje boven een door ons uitgekozen plekje. Dat vergroot de vangkans niet en ze kan snel plassen! Het komt dus met enige regelmaat voor dat we binnenshuis toch een plasje en een enkele keer zelfs een drolletje op moeten ruimen.

Kortom druk! Onze hersens maken overuren om het haar, hopelijk verantwoord, naar de zin te maken, zodat wij  het snel wat makkelijker zullen krijgen. Háár hersens maken eveneens overuren, want ze wil het ons ook maar al te graag naar de zin maken, maar ook graag dingen uitproberen. Dat maakt het opvoeden en socialiseren van zo'n hulphondenpup in opleiding ook  zo leuk.

We merken ook verschil tussen een hondje dat in eigen fok ter wereld is gekomen en een pup die is aangekocht.  De pupjes in eigen fok worden al snel meegenomen naar bv bos, winkel of kinderboerderij. In de auto, in de fietskar en zelfs in een rugzak. De hele familie werkt daar vaak aan mee. De pupjes van een externe fokker worden wat meer afgeschermd grootgebracht en zijn vaak ook al iets ouder voordat ze bij het gastgezin in huis komen. Begrijpelijk, de fokker heeft als zijn voornaamste doel het afleveren van gezonde hondjes en de controle over de gezondheid is natuurlijk wat groter in een afgeschermde omgeving. Het doel van Hulphond Nederland is het afleveren van goed gesocialiseerde honden en zij nemen het kleine risico op een besmetting in een niet afgeschermde omgeving voor lief, al wordt het risico natuurlijk wel beperkt door bv geen poepveldjes op te zoeken.

Het gevolg is dat Vanna, 8 en een halve week toen ze kwam en inmiddels 11 weken, duidelijk met verbazing en soms zelfs wat angstig, naar allerlei dingen kijkt, luistert en ruikt. Auto's op straat, fietsers die voorbij flitsen, een paard en wagen, bemande driewielertjes en dieren op de kinderboerderij. Het is allemaal nieuw voor haar. De pupjes uit eigen fok, die wij tot nu hadden, kijken daar niet meer van op. Een kleine achterstand dus die we in moeten halen. Jammer voor ons is het op het moment geen echt terrasweer meer. Ontspannen met een kop koffie, een glaasje of een ijsje op een terras in de buitenlucht aan een drukke straat gaan zitten, met de hond aan je voeten, is er dus nauwelijks nog bij. Dus zoeken we met Vanna de ochtend- of avondspits op tijdens de dagelijkse wandelingetjes. Veel minder gezellig, maar minstens even zinnig. Proberen we de kinderboerderij uit op minder drukke momenten of beperken ons daar tot óf de dieren óf de hoek met de spelende kinderen. We gaan naar het schoolplein als er pauze is, maar ook 's avonds als het gebruikt wordt door kinderen uit de buurt die er voetballen of tennissen.

We moeten onszelf af en toe ook tot de orde roepen, want als we niet  opletten verdrinken we in haar prachtige ogen en windt ze ons zomaar om haar kleine pootjes. Vanna ziet er nu eenmaal erg lief uit en houdt ook erg van knuffelen. Gelukkig is daar Karin, onze, door Hulphond Nederland toegewezen, 'pupinstructrice'. Om haar tevreden te houden moeten we hard werken en blijft er weinig tijd over om Vanna diep in de oogjes te kijken. Zij houdt ons aardig bij de les en met de voetjes op de grond.

Bezoeker van de maand

Zo jong als ze is, is Vanna nu al gebombardeerd tot bezoeker van de maand van het Parktheater in Eindhoven!

Wij bezochten daar gisteren een voorstelling van Big, Black and Beautiful. Dat was ook voor ons een complete verrassing. Zaterdag waren Conny en Willem op bezoek met Vanna's broertje Valdo. Zij vertelden dat zij kaartjes hadden, maar zelf niet konden gaan. Hebben jullie misschien zin'?, was de vraag. Hierover moesten we even nadenken, want het betekende dat Vanna, 10 weken jong, mee zou moeten gaan. We besloten  de uitdaging met Vanna aan te gaan en we hebben hiervan geen spijt!
We kregen rolstoelplaatsen, waar we het vetbedje van Vanna goed neer konden leggen. Ze kreeg een lekker kauwstaafje en voelde zich al snel op haar gemak.


Vanna heeft zich voorbeeldig gedragen en de harten van vele personeelsleden en bezoekers sneller laten slaan. Er zijn foto's gemaakt door diverse mensen, waaronder het personeel van het Parktheater. Vanna was zo'n bijzondere bezoeker dat ze meteen tot bezoeker van de maand is gebombardeerd.
Natuurlijk komen er vaker hulphonden, maar zo'n jonkie als Vanna hadden ze nog niet eerder gezien.
Gelukkig kan ze als goed voorbeeld voor alle hulphonden en geleidehonden (in opleiding) dienen.
We hebben veel gesprekjes met mensen gevoerd die om diverse redenen benieuwd waren naar de aanwezigheid van Vanna, Reden genoeg dus op Hulphond Nederland nog even onder de aandacht te brengen.

In de pauze en na afloop is ze snel in een rugzak gezet en naar buiten gedragen, zodat ze niet de hele afstand zelf hoefde te lopen. Beide keren werd er buiten een flinke plas gedaan. Dat was nog het spannendste, want hoewel Vanna inmiddels redelijk zindelijk is, gebeurt er af en toe nog wel een ongelukje in huis. En hoe het gaat in een vreemde omgeving met zoveel mensen was ook voor ons nog onduidelijk.

Het werd een supergezellige avond, met dank aan Conny en Willem!

Zie ook de tweet van het personeel van het Parktheater.

Sinterklaas

Sinterklaas is weer in het land en dat zal Vanna weten.
Even kennismaken met die man in zijn lange rode gewaad en zijn Zwarte Pieten hoort erbij.
In ons dorp krijgt Sinterklaas een feestelijk onthaal. Een muziekkorps voorop, de Sint en de Pieten op fietsen en (zijspan) motoren, met paarden voor de pakjeskoets en tot slot nog een muziekkorps.

Die muziekkorpsen waren iets te veel. Bij het voorbijkomen van het eerste korps staat Vanna op eigen benen en rilt van top tot teen. Ze zoekt steun bij de kinderwagen waarin wij haar rondrijden. Pas nadat het korps gepasseerd is, zetten wij haar daarin zodat ze alles van grotere hoogte kan bekijken. Dat gaat beter, hoewel ze ook bij het passeren van het korps aan het eind helemaal schudt van het rillen en zich in de ronding van de wagen nestelt voor meer steun.

Tussen de korpsen door gaat het beter. Een van de pieten biedt Vanna een pepernootje aan, snel afgevangen door manlief en vervangen door een brokje door hemzelf gegeven. Om 2 redenen, Vanna mag niet leren op straat iets van anderen dan haar baasje aan te nemen en het is niet de bedoeling dat ze van de straat leert eten als daar iets lekkers ligt. Een andere piet gaat op zijn hurken bij haar zitten. Vanna lijkt niet onder de indruk van het zwarte gezicht en de kleurige kleding.

De intocht heeft haar behoorlijk moe gemaakt. Terug naar huis valt ze heerlijk in slaap in haar wagen.

Schommelen en kruipen

Op zaterdag middag komen Conny en Willem met Valdo op bezoek. Natuurlijk willen Vanna en Valdo direct met elkaar spelen, maar daar steken de beide baasjes een stokje voor. Spelen mag, maar binnenshuis moet dat dan rustig gebeuren en dat is duidelijk niet wat beide pups voor ogen hebben. Er wordt dus afstand geschapen en beide pups krijgen een kauwstaaf om zich mee bezig te houden. Dat werkt prima.

Natuurlijk moeten de pups ook uitgelaten worden en dat doen we gezamenlijk. Ook op straat wordt er geprobeerd om wild springend elkaar te vermaken. Jammer voor Vanna en Valdo, maar ook hier maken we een eind aan door verder uit elkaar te gaan lopen. Rustige spelletjes mogen, maar dat is ook nu duidelijk niet hun plan.

Onderweg maken we gebruik van de schommel op het schoolplein en de rioolbuizen, die wegens werkzaamheden op het veld in de buurt van ons huis liggen, om de honden wat uitdaging te geven. Als het goed is, groeit hun zelfvertrouwen ervan en gaan ze later gemakkelijker met nieuwe dingen om.

En dat ze totaal niet bang zijn op de schommel, blijkt wel als ze er even samen in zitten en onmiddelijk gaan stoeien.

  

Dierenarts

Vandaag heeft Vanna een afspraak met haar dierenarts. Omdat het het eerste bezoek is en haar broertje Valdo dezelfde dierenarts gaat bezoeken, is ook Valdo van de partij.

De gezondheid van de pups wordt gecontroleerd en ze krijgen hun 9 weken enting, incl. een neusenting voor kennelhoest. Dat spraytje vinden ze beiden niet zo geweldig, maar voor de injectie vertrekken ze geen spier.

Bij Vanna wordt een vlooienpoepje gevonden. Ik mag haar dus direct gaan behandelen tegen vlooien en omdat Valdo uit hetzelfde nest komt, wordt ook aangeraden hem te behandelen.

Verder krijgen ze een wormenkuur voor een week mee. Een standaard procedure bij Hulphond voor extern aangekochte pupjes.

De wormenpil moet oraal worden ingenomen. Vanna pakt de pil gemakkelijk aan, maar hij blijkt nog wel wat hard voor haar. Ik moet goed opletten dat ze hem niet uitspuugt en hem dan opnieuw geven. Ik denk dat ik hem volgende keer wat verder achter in het bekje stop en kin omhoog houdt of er dan een beetje water achteraan geef.

Ze is wel moe van het bezoek aan de DA en valt thuis direct in slaap.







Eenmaal thuis volgt Vanna volgt me overal, maar als ik naar boven ga laat ze luidkeels horen dat ze daarvan niet gediend is. Ze kan (gelukkig) nog geen traplopen.

Aan het eind van de dag zet ik de robotstofzuiger nog even aan. Vanna schrikt even van het lawaai dat ie maakt en zoekt een strategisch plekje bij mij in de buurt. Ze kijkt verder niet naar het ding om en blijft rustig, ook als ie dicht in de buurt komt. Goed begin dus.

Buiten blijkt de lage beplanting in de voortuin is een feest! Ze rent er als een idioot doorheen. Ze is een echte snuffelaar en gaat gemakkelijk haar neus achterna totdat ze ergens van schrikt.

Met loslopen is het voorlopig even gedaan, ze kijkt en snuffelt iets te veel rond en vindt een voertje nog niet interessant genoeg om daarvoor bij mij te blijven. Gedaan dus met de vrijheid, voorlopig loopt Vanna vooral aan de lijn.

Een ander ding om aandacht aan te besteden is het feit dat ze graag haar staart gebruikt als speeltje. leuk om te zien, want ze gaat er af en toe zelfs bij koppeltje duikelen, maar niet wenselijk, want dit kan vreselijk ontaarden. Ze moet dus met andere dingen leren spelen. Werk aan de winkel dus!

Eerste dag thuis

Vanna heeft vannacht goed geslapen. Ze ging probleemloos in de bench die naast mijn bed staat en er is geen sprake van gepiep. Omdat ik vannacht zelf rond 3:00 wakker werd , heb ik Vanna toen maar even buitengezet. Een grote plas was het gevolg. Daar hoefde ze me dus niet meer voor wakker te maken en ze heeft lekker tot half zeven weer doorgeslapen. Toen liep mijn wekker af en zijn we samen een blokje om gelopen. Vanna, met de lijn op de grond achter haar aanslepend, houdt me tijdens het wandelen goed in de gaten.



Vanna tussen de poten van mijn bureaustoel

Je kunt wel aan haar merken dat ze nog niet zoveel heeft meegemaakt in haar leventje. De grote vrachtwagens die voorbijrijden om de winkels in de buurt te bevoorraden, de fietsers met hun licht aan, de knetterende brommer die voorbijrijdt, het lijken allemaal nieuwe indrukken en ze gaat er zelfs soms bij zitten om te kijken en te snuffelen. Tenminste, als het niet te dichtbij komt. We doen het vandaag, op advies van onze pup instructrice Karin  maar rustig aan, zodat Vanna even kalmpjes aan kan wennen aan al het nieuws. Hoewel ze soms wat bangig is, herstelt ze snel en loopt weer vrolijk mee.



eindeloos vertrouwen....voor de poot van mijn bureaustoel

Ze blijft graag bij me in de buurt en omdat ik voor de gelegenheid thuis aan het werk ben, nestelt ze zich tussen de poten van mijn bureaustoel, zodra ik daar ga zitten. Erg opletten dus dat ik de stoel niet zomaar verrijd, maar wel gezellig en ik kan haar zo bovendien goed in de gaten houden.








Af en toe gaan we naar buiten om Vanna de gelegenheid te geven om haar behoefte te doen en ik probeer wat met haar te spelen. Een flostouwtje vindt ze in elk geval al leuk. Het wordt inderdaad een rustig dagje Ik ga ik nog wel even wat blad ruimen. Er ligt zoveel en nu staan er nog speciale bladkorven. Vanna vindt het prima zolang ik de bladhark rustig beweeg. De berg bladeren blijkt geweldig vermaak. Het ritselt zo lekker! Als ik haar even alleen in huis laat om met de bladeren naar de bladkorf te lopen, vindt ze dat helemaal niets. Er wordt luidkeels protest aangetekend!

Hoera, weer een pup!

Alle nog aanwezige pups,

rechts tegen het hek Valdo, daarnaast Vanna

Vrijdag 2 november horen we dat er op maandag 5 november pups gekeurd worden bij een externe fokker Golden Pride. Als er 2 pups goedgekeurd worden is er een pup voor ons beschikbaar. Maandagavond horen we dat er 2 Golden Retriever pups zijn goedgekeurd als hulphond in opleiding. Een reutje en een teefje. Hulphond heeft het teefje voor ons in gedachten en het reutje voor Conny en Willem, collega gastgezin waarmee we veel contact hebben. We mogen een afspraak maken met de fokker en ze dan zo snel mogelijk ophalen. De namen weten we nog niet, die komen van Hulphond Nederland, want de namen waaronder ze door de fokker geregistreerd zijn, Muna en Murad, passen niet in het door Hulphond gehanteerde protocol voor naamgeving. Wel weten we dat ze met een 'V' zullen beginnen.

Druk overleg volgt tussen beide gastgezinnen op deze maandagavond. De fokker woont in een plaatsje waar we nog nooit van gehoord hebben: Oranje. Het blijkt tussen Hoogeveen en Assen te liggen. Een flinke rit dus, we zullen voor de heen- en terugreis een groot deel van de dag nodig hebben vanuit het Brabantse land waar zowel Willem en Conny als wij wonen. Omdat het inmiddels al 21:00 geweest is, besluiten we de volgende dag te bellen en spreken af dat Willem en ik, als het uitkomt bij de fokker, de pups op woensdag zullen ophalen.



papa Diesel (licht) en mama Esther (donker)

Dat blijkt te kunnen en zo gaan we woensdag al om 9:00 van huis. Onderweg gaan we nog even langs bij de thuisbasis van Hulphond Nederland in Herpen om het 'puppy'welkomst pakket op te halen. We komen er toch langs. Conny en manlief moeten, helaas, wegens werkzaamheden verstek laten gaan. Dat is maar goed ook, want het 'puppy' pakket kent een paar omvangrijke items, zoals een zak voer van 15 kg voor elke pup, een voerton om het voer in op te slaan, een kleine bench en groot formaat vetbed. En natuurlijk wat kleinere dingen als een borstel en kam, speeltouw en jachtlijn en, heel belangrijk, het hulphonden-hesje met de ons inmiddels welbekende L (van les, hulphond in opleiding) erop, zodat de pups ook weer, met ons, winkels, restaurants en dierentuinen in kunnen om maar iets te noemen.

Verder hebben we zelf ook al een en ander mee. Willem heeft bv zijn reisbench meegenomen. Die is lekker royaal, want hij is bestemd voor een volwassen hond van een behoorlijk formaat. Zo kunnen de pups de terugreis in 1 bench aanvaarden en wordt hun 'eenzame' bestaan zonder broertjes of zusjes om zich heen nog even uitgesteld. Natuurlijk hebben we ook fototoestellen bij ons en wat fruit, een handdoek voor evt. ongelukjes, een speeltje, kortom: veel te veel.... Onze toch best wel ruime auto zit al behoorlijk vol voordat de pups aan boord zijn. Daar passen op de terugweg zeker geen 2 extra volwassenen bij.

Als we bij Hulphond vertrekken zijn de namen nog niet bekend, maar er wordt beloofd dat die doorgebeld worden voordat we in Oranje arriveren. Halverwege krijgen we inderdaad een telefoontje. Het reutje gaat Valdo heten, het teefje Vanna. Leuke namen, vinden Willem en ik en we zijn dan ook erg tevreden.

Rond de middag arriveren we in Oranje, een piepklein langgerekt plattelandsdorpje. De straat waar we de pups ophalen heeft zelfs geen straatnaam. Toch vinden we het makkelijk, want het huis staat aan het kanaal dat het kleine Oranje ook nog eens in 2 delen splitst. We hadden het plan om vooraf ergens een broodje te eten, maar de laatste kilometers hebben we nergens iets gezien waar we dat zouden kunnen doen, dus besluiten we op de terugreis maar een broodje te kopen bij het eerste het beste tankstation dat we tegenkomen.


Kort voordat we arriveren bellen we even dat we dichtbij zijn. Meneer staat ons al op te wachten en de koffie is klaar als we binnenkomen. Na de koffie kijken we even bij de pups. Vanna en Valdo zijn in het gezelschap van nog 2 zusjes, die nog wachten op een nieuw baasje. De pups komen onmiddellijk bij ons kijken. Wat zien ze er lief en mooi uit allemaal. Gelukkig voor ons is de keuze al gemaakt. Daarna gaan we naar buiten waar we beide ouders vrolijk in actie zien op een enorm langgerekt stuk gras. De ontvangst is allerhartelijkst want voordat we vertrekken eten we nog een enorme kom rijk gevulde heerlijke zelfgemaakte kippensoep mee. Ik vermoed zomaar dat niet iedereen bij het ophalen van zijn pup mag mee-eten. Het is echter de eerste keer dat er pups weggaan met de bedoeling hulphond te worden en meneer en mevrouw vinden het een prachtig doel en horen er graag meer over. Willem en ik willen natuurlijk maar al te graag vertellen. :-). We zitten er uiteindelijk ruim 2 uur. Het tankstation kan geschrapt worden....

De terugweg verloopt voorspoedig. Toch nog even een tankstation om de auto van verse brandstof te voorzien. En dan door naar het huis van Willem en Conny. Daar mag ze nog even met met Valdo in het prachtige (roze!) 'puppenkamertje' dat Conny en Willem gecreëerd hebben. Er is meteen al aanloop, de halve buurt spot de beide pups en komt even kijken. Na een kort wandelingetje wordt Vanna overgezet in haar eigen bench, die nog uitgepakt en op de achterbank gezet moet worden.



Als ik weer wegrijd, wordt het al behoorlijk donker. Het is veel later dan we gepland hadden, want het was de bedoeling om de pups nog even bij daglicht in hun nieuwe omgeving te laten wennen, maar dat zit er dus niet meer in. Het zij zo. Ik loop met Vanna nog even een klein rondje. Daarna gaan we naar binnen en mag Vanna even rondsnuffelen. Intussen zorg ik voor haar voer. Bij de fokker stond er de hele dag voer, nu moet ze leren dat haar eten in (voorlopig) 4 porties per dag wordt aangeboden. Dit omdat de cliënt in de toekomst zo makkelijker van huis kan. Ze heeft honger en eet dus goed, maar heeft wel graag dat ik in de buurt blijf. Na het eten komt ze even lekker bij mij slapen. Heerlijk....


Nog even en dan gaan we de nacht in. Ben benieuwd hoe die gaat worden!