Vanna verhuist naar Herpen

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan en zo is het vandaag alweer de laatste dag dat Vanna bij ons is. Bijna een jaar geleden kwam ze in ons leven en morgen begint ze aan haar vervolgopleiding bij Hulphond Nederland om haar tot een volleerde hulphond te vormen.

Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ze als een bijzonder druk pupje bij ons kwam. Vanaf de eerste dag was het duidelijk dat we flink ons best zouden moeten gaan doen om er een goed opgevoede jonge hond van te maken. Gelukkig houden we wel van een uitdaging.

Vanna zelf was naast druk ook een echte knuffelhond. We moesten ons aanpassen. Het heeft lang geduurd voordat we wilde spelletjes met haar konden doen. Ze wist van geen ophouden. De laatste weken kunnen we een zomaar opeens een wild spelletje starten en stoppen. Vanna heeft feilloos door wanneer het gedaan is met de pret. Even rechtop gaan staan is genoeg. Het gevolg is dat we nu dus ook wat vaker een spelletje starten. En Vanna geniet...en dat is wederzijds...

Het knuffelen is gebleven. Ga je op de grond zitten of liggen, dan is Vanna er als de kippen bij in de hoop dat er geknuffeld gaat worden. Ze heeft ook zo haar eigen manier om  aandacht te vragen als je op een stoel of bank zit. Ze gaat bv graag tussen je benen zitten of liggen en werpt ze zich soms achterover  (vooral bij mij) in mijn armen. Geen idee hoe ze dit heeft verzonnen, ze doet het al vanaf jong pupje. Ik vind het wel grappig. Vooral omdat ze ook hierbij door heeft wanneer dit gedrag niet gewenst is en het dan ook stopt.

Waar we heel erg aan moesten wennen, was het feit dat Vanna een wat angstige natuur heeft. Lastig omdat ze daarbij heftig vluchtgedrag vertoonde. Niet handig als ze aan een rolstoel gekoppeld zit. Vanna schrok van veel dingen, veel ervan hadden te maken met geluid, maar ook voorwerpen of dieren konden haar angst aanjagen. Hoewel ze nog regelmatig wat schrikkerig reageert, hebben we al lang geen hele heftige reacties meer gezien.

Heel bijzonder zijn ook Vanna's vocale kwaliteiten. Die kwamen al aan het licht vanaf dag 1 dat ze bij ons in huis kwam. Ze gebruikt namelijk een bijzondere diepe brommerige toon om aan te geven dat iets voor haar wel wat sneller mag of dat ze iets graag zou willen hebben. Ze blaft gelukkig weinig, al hebben we ook wel eens een verjaardag gehad, waarbij ze de longen uit haar lijf blafte omdat ze niet met een met het bezoek meegekomen hond mocht spelen.

Tot Vanna een maand of 9 werd, hebben we ons regelmatig afgevraagd of ze de vervolgopleiding wel zou halen. En opeens bleek al ons werk vruchten af te werpen en vielen er heel veel puzzelstukjes bijna tegelijkertijd op hun plaats. Ze is nu een leuke, gehoorzame en toch wat eigenzinnige hond, met af en toe nog een ondeugende bui.

Natuurlijk gaan we Vanna ontzettend  missen, maar de gedachte dat er over een paar maanden weer iemand blij gemaakt kan worden met een kanjer van een hulphond maakt dat helemaal goed. Dat is toch waar we het voor doen.